وبلاگ مذهبی واحادیث

نام مبارك آن حضرت محمد، كنيه ايشان ابوجعفر و القاب آن حضرت باقرالعلوم، الشاكر لله، هادى، امين و شبيه است، و لقب اخير به خاطر شباهت آن حضرت به پيامبر(صلى الله عليه وآله) است.

پدر بزرگوارش حضرت امام زين العابدين على بن الحسين(عليه السلام) و مادر آن حضرت ام عبدالله فاطمه دختر امام حسن مجتبى(عليه السلام) است. امام باقر(عليه السلام) اولين علوى است كه از پدر و مادر نسب شريفش به پيامبر(صلى الله عليه وآله) و اميرالمؤمنين و حضرت زهرا(عليهما السلام) مى رسد.

ايام حيات امام هادى(عليه السلام) مصادف بود با خلافت بناحق مأمون، معتصم، واثق، متوكل، منتصر، مستعين، معتز لعنة الله عليهم; و آخر الأمر معتز آن حضرت را با زهر شهيد كرد.

امام عسكرى(عليه السلام) غسل و كفن و نماز بر آن حضرت را انجام داد، و بعداً در ظاهر اين امورات توسط ديگران انجام شد و ايشان را در منزل خود در مكان فعلى حرم مطهر دفن نمودند.

پدر بزرگوار آن حضرت امام رضا(عليه السلام)، و مادر آن حضرت جناب سبيكه يا دُره است كه حضرت رضا(عليه السلام) نام ايشان را «خيزران» نهادند.

نام آن حضرت محمد، و كنيه ايشان ابوجعفر و مشهورترين القاب آن حضرت تقى و جواد است. حضرت رضا(عليه السلام) آن حضرت را با كنيه ياد مى كردند، و مى فرمودند: «ابوجعفر به من نامه نوشته است»، و نامه هايى كه از آن حضرت مى رسيد در نهايت جلالت و زيبايى بود، و هنگامى كه امام(عليه السلام) مى خواستند نامه براى امام جواد(عليه السلام) بنويسند آن حضرت را به بزرگى و احترام مورد خطاب قرار مى دادند.

نام شريف آن حضرت عبدالله مشهور به على اصغر است. لقب شريفش باب الحوائج، رضيع، مذبوح من الاذن الى الاذن است. پدر بزرگوارش امام حسين(عليه السلام)، و مادر والامقامش حضرت رباب دختر امرء القيس كلبى است.

قاتل آن حضرت، حرملة بن كاهل اسدى ملعون است كه قلب امام حسين(عليه السلام) و اهل بيت و شيعيان، بلكه هر شنونده اين مصيبت را سوزاند.

ابوسفيان مردى زشت و كوتاه قد بود، و يك چشم او در طائف و چشم ديگرش در يرموك كور شده بود. باطنش كورتر از چشمش بود و نهايت عداوت و دشمنى با پيامبر(صلى الله عليه وآله) را داشت. ابوسفيان در هر جنگ و فتنه اى كه بر عليه پيامبر(صلى الله عليه وآله) به وجود مى آمد دخالت داشت و در سال فتح مكه از ترس اسلام آورد و با نفاق زندگى كرد تا در سن 82 سالگى در سال 30 هـ به درك رفت.

مخفى نماند كه حمامه يكى از جدات معاويه است كه در بازار المجاز صاحب پرچم و مشهور بود! و ازاين جا نسب ابوسفيان هم معلوم مى شود. مادر معاويه هند است كه از ذوات الاعلام است و ميل فراوانى به غلامان سياه داشت و از توضيح حال پدر معاويه وضع مادر او هند روشن مى شود.

معاويه در سال 45 هـ براى پسرش يزيد بيعت گرفت. او اول كسى بود كه دشنام بر اميرالمؤمنين(عليه السلام) را ترويج كرد و در آخر خطبه نماز جمعه لعن و جسارت بر اميرالمؤمنين(عليه السلام) مى كرد. او دستور داد در تمام شهرها اين لعن انجام شود و تا زمان عمر بن عبدالعزيز ادامه داشت تا اينكه او لعن بر آن حضرت را منع كرد.

معاويه مردى خوش گذران و پرخور بود، به حدى كه از كثرت خوردن مى گفت: «خسته شدم ولى سير نشدم»، و اين به خاطر نفرين حضرت رسول(صلى الله عليه وآله) درباره او بود. او در نفاق و عوام فريبى تجربه به سزايى داشت. محدث قمى(رحمه الله) نقل مى كند كه دويست خبر از طرق معتمده اهل سنت در مذمت معاويه نقل شده است.

جنايات او زياده از آن است كه در اين مختصر بگنجد ولى در هنگام مرگ به يكى از خواص خود گفت: چند گناه بزرگ كرده ام: حق على بن ابى طالب را غصب كردم، حسن بن على را با فريب دادن جعده به شهادت رساندم، و يزيد را به جانشينى خود انتخاب كردم، و حجر بن عدى و اصحاب او را به قتل رساندم.

اسم شريفش على(عليه السلام) است. صاحب كتاب الانوار مى گويد: على بن ابى طالب(عليه السلام) در كتاب خدا 300 اسم دارد. مشهورترين القاب آن حضرت اميرالمؤمنين است و ابن شهر آشوب بيش از 850 لقب براى آن حضرت ذكر نموده است.

القاب اميرالمؤمنين(عليه السلام)

مشهورترين كنيه هاى آن حضرت ابوالحسن(عليه السلام) است. اضافه بر اسامى و القابى كه آن حضرت در كتابهاى مختلف آسمانى به زبانهاى مختلف دارند ... چه اينكه آن حضرت نزد اهل آسمان معروف به شمساطيل است. در زمين جمحائيل، در لوح قنسوم، در قلم منصوم، در عرش معين، نزد رضوان امين است، نزد حور العين اصب است، در صحف ابراهيم(عليه السلام) حزبيل است، در عبرانيه بلقياطيس، در سريانيه شروحيل، در تورات ايليا، در زبور اريا، در انجيل بريا، در صحف حجر عين، در قرآن على است.

آن حضرت نه تنها مادر اميرالمؤمنين(عليه السلام) بود، بلكه بعد از وفات عبدالمطلب(عليه السلام) ـ كه شش يا هشت سال از سن مبارك پيامبر(صلى الله عليه وآله) گذشته بود و آن حضرت به ابوطالب(عليه السلام)سپرده شده بود ـ فاطمه بنت اسد(عليها السلام) در حق پيامبر(صلى الله عليه وآله) مادرى مى كرد و هميشه او را بر فرزندان خود مقدم مى داشت و همه روزه از آن حضرت علامات نبوت را مشاهده مى نمود و پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله) آن حضرت را مادر خطاب مى كرد.

همچنين بعد از رحلت حضرت خديجه كبرى(عليها السلام)، پيامبر(صلى الله عليه وآله) فاطمه زهرا(عليها السلام) را به فاطمه بنت اسد(عليها السلام) سپردند. ايشان براى آن حضرت مادرى مى كرد و در دامان عزت خود آن مستوره دو جهان را با جان و دل سرپرستى مى كرد تا زمانى كه از دنيا رفت.

آن حضرت در سال چهارم هجرى در مدينه طيبه از دنيا رفت، و در بقيع مدفون شد. هنگامى كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) خبر فوت والده اش را به پيامبر(صلى الله عليه وآله) دادند آن حضرت فرمودند: «او مادر من بود». بعد عمامه و لباسش را داد كه فاطمه(عليها السلام) را به آنها كفن كنند و خود حضرت بر جنازه نماز خواند و چهل تكبير بر جنازه گفت و فرمود: «چون چهل صف از ملائكه به جنازه اش نماز خواندند چهل تكبير گفتم». بعد در قبر خوابيد و هنگام دفن او را تلقين فرمود و درباره او دعا كرد.

خداوند به ابوطالب(عليه السلام) چند فرزند عطا فرمود: عقيل، طالب، جعفر، فاخته يا ام هانى، جُمانه و على اميرالمؤمنين(عليه السلام). هنگامى كه خداوند على(عليه السلام) را به ابوطالب و فاطمه بنت اسد(عليهما السلام) داد، آن نور در صورت فاطمه بنت اسد(عليها السلام) درخشندگى مى كرد.

بعد از آنكه پدر و مادر آن حضرت، ميوه هاى بهشتى را ميل فرمودند وجود حضرت مولى الموحدين على بن ابى طالب(عليه السلام) به وجود آمد. هنگامى كه فاطمه بنت اسد(عليها السلام) حامل آن وجود شريف شد، به زيبايى و نورانيتش افزوده شد.

انعقاد نطفه اميرالمؤمنين(عليه السلام)

هنگامى كه وجود شريف آن حضرت در بطن فاطمه بنت اسد(عليها السلام) قرار گرفت در مكه زلزله شد، و قريش بتها را به كوه ابوقبيس آوردند، ولى زلزله بيشتر شد و بتها به رو افتادند. آنان به ابوطالب(عليه السلام) پناه بردند، و آن حضرت بالاى كوه آمد و فرمود: «مردم در اين شب اتفاق مهمى افتاده است. خداوند خلقى را آفريده كه اگر از او اطاعت نكنيد و اقرار به ولايت او ننماييد و شهادت به امامت او ندهيد اين زلزله ساكن نمى شود. پس به اطاعت و ولايت و امامت او اقرار كنيد». سپس در حالى كه اشك مى ريخت دستان مبارك را بلند نمود و فرمود: «پروردگار من و آقاى من، تو را مى خوانم به محمديت پسنديده و عَلَويت بلند مرتبه و به فاطميت درخشنده و نورانى كه بر سرزمين تهامه به رحمت و مهربانى خويش لطف بفرمايى». ديگران آمين گفتند. دعا كه تمام شد زلزله پايان يافت. عربها در زمان جاهليت تا گرفتار مى شدند اين دعا را مى خواندند و گرفتارى برطرف مى شد.

جعفربن ابى طالب(عليهما السلام) صداى آن حضرت را از شكم مادر شنيد و بيهوش شد. همچنين فاطمه بنت اسد(عليها السلام) به قصد طواف گرد خانه خدا مى رفت، ولى ناگهان آن حضرت از داخل شكم دو پاى خود را به شدت فشار مى داد و نمى گذاشت مادرش به محلى كه بتها نصب شده اند نزديك شود، و حال آنكه مادرش براى عبادت خانه خدا را طواف مى كرد. زمانى ديگر، بتها در مقابل آن فرزند بدنيا نيامده به صورت به زمين مى افتادند. شير درنده طائف در برابر ابوطالب(عليه السلام) تعظيم كرد. هنگامى كه آن حضرت علت را جويا شد شير گفت: شما پدر اسد الله و كمك محمد پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله) و مربى شير خدا هستى.

ناگهان حاضرين در مسجد الحرام ديدند كه ديوار پشت آن سمتى كه در كعبه است شكافته شد و فاطمه بنت اسد(عليها السلام) داخل شد. هر چه كردند قفل در كعبه را باز كنند ممكن نشد، و دانستند كه حكمت خداوند در كار است.

فاطمه بنت اسد(عليها السلام) مى فرمايد: هنگامى كه داخل كعبه شدم ديدم حوا، ساره، آسيه، مادر موسى بن عمران و مريم مادر عيسى آمدند. آنان به من سلام كردند: «السلام عليكِ يا ولية الله» و در مقابلم نشستند.

حضرت در جواب فرمود: «عليكم السلام و رحمة الله و بركاته». و جداگانه بر هر يك سلام نمودند. آن بزرگواران يكى بعد از ديگرى او را در آغوش گرفتند و بوسيدند و زبان به مدح او گشودند و رفتند. سپس ملائكه آمدند و او را به آسمانها بردند، و باز آوردند و بردند و هر بار كلماتى مخصوص در فضايل و مناقب حضرت مى فرمودند.

فاطمه بنت اسد(عليها السلام) مى فرمايد: بار دوم در حالتى آن حضرت را آوردند كه او را در حرير سفيد بهشتى پيچيده بودند و به من گفتند: «او را از چشم بينندگان حفظ كن كه ولى رب العالمين است. بدانكه وارد بهشت نمى شود مگر كسى كه ولايت او را بپذيرد و امامت و ولايت او را تصديق كند. خوشا به حال آن كه تابع اوست و واى بر كسى كه از او رويگردان شود. مَثَل او چون كشتى نوح است. هر كه به آن پيوست نجات مى يابد و هر كه از آن باز ماند غرق مى شود و سقوط مى كند». سپس در گوش او مطلبى گفتند كه من نفهميدم. بعد او را بوسيدند و برخاستند و بيرون رفتند و من ندانستم از كجا خارج شدند.

در اين سه روز در هر محفلى سخن از ولادت اين مولود مبارك و استثنايى بود، بخصوص باز نشدن قفل در كعبه، شكافته شدن ديوار كعبه در روز و ديدن آن توسط كفار، اين مطلب را به صورت يك مسئله عمومى درآورده بود.

پيامبر(صلى الله عليه وآله) پاسخ سلامش را داد و آن حضرت را در آغوش گرفت، و بوسيد و دست در دست او گذاشت. آنگاه اميرالمؤمنين(عليه السلام) دست راست بر گوش نهاد و اذان و اقامه فرمود و به يگانگى خداوند عز وجل و نبوت پيامبر(صلى الله عليه وآله) شهادت داد. سپس از پيامبر(صلى الله عليه وآله)براى قرائت كتب آسمانى اجازه خواست. بعد از آنكه پيامبر(صلى الله عليه وآله) اجازه فرمود، سينه را صاف كرد و آنچه در صحف حضرت آدم و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى(عليهم السلام) بود قرائت فرمود. سپس شروع به قرائت قرآن نمود كه هنوز نازل نشده بود. آن حضرت سوره مباركه مؤمنون را آغاز كرد: «قد افلح المؤمنون ...». سپس در حالتى كه آن حضرت در آغوش رسول الله(صلى الله عليه وآله) بود به خانه ابوطالب(عليه السلام) بازگشتند.

معتمد در 23 سال خلافتش لذت و ملاهى را اختيار كرده بود و امورات مملكت به دست برادرش احمد موفق بود. بعد از او پسرش احمد معتضد كارهاى پدر را انجام مى داد تا عمويش معتمد را از سر راه برداشت و خود به خلافت رسيد.

از كبائر جرائم اعمال معتمد، مسموم كردن آقا و مولايمان حضرت امام حسن عسكرى(عليه السلام) است. صدوق(رحمه الله) مى فرمايد: معتمد چندين بار امام عسكرى(عليه السلام) را حبس كرد.

در مدت يك سال بعد از واقعه كربلا، زندگانى آن حضرت همراه با اشك و آه و خاطرات اسارت و كربلا سپرى گشت. در عظمت آن مخدره همين بس كه به فرموده صدوق(رحمه الله)، از جانب امام حسين(عليه السلام) نيابت خاصه داشته است، و تا هنگامى كه بيمارى امام زين العابدين(عليه السلام) تمام نشده بود، اين نيابت ادامه داشت.

اين خبر را اهل بيت(عليهم السلام) شنيدند و اندوهناك و گريان شدند. پيامبر(صلى الله عليه وآله) صورت بر صورت حضرت زينب(عليها السلام) نهاد و گريست. حضرت صديقه طاهره(عليها السلام) فرمود: يا ابَتا، اين گريه براى چيست؟ خداوند ديده هاى تو را نگرياند. فرمود: اى فاطمه، بعد از من و تو اين دختر دچار بلاها و مصائبى مى شود. حضرت صديقه(عليها السلام) فرمود: چه ثواب دارد آن كسى كه بر دخترم زينب(عليها السلام) گريه كند؟ آن حضرت فرمود: «اى پاره تنم و اى نور چشمم، ثواب كسى كه بر او و مصائب او گريه كند مانند ثواب كسى است كه بر برادرش حسين گريه كند». سپس نام آن حضرت را «زينب» نهاد.

آن حضرت يك سال و چند ماه بعد از واقعه كربلا با قلبى پر از اندوه از مصائب كربلا در خانه خود رحلت فرمودند و در همان خانه دفن شدند. در وفات آن مخدره مظلومه روزهاى 14 رجب و دهم ماه رمضان را هم گفته اند.